Ondertussen is de expositie bij Peter Leen beëindigd en zijn de prijzen verdeeld. Daar kom ik zo op terug. Eerst wil ik nog iets vertellen over de tweede foto die ik ingezonden heb. Omdat ik een rivier maar een rivier vind (en het schijnt niet eens een echte rivier te zijn in dit geval) besloot ik een model toe te voegen. Mensen fotograferen vind ik leuker, de interactie maakt het fotograferen zelf interessanter. En tegelijkertijd geeft het de mogelijkheid om een extra laag aan de foto toe te voegen. Ik had al een mooie plek gespot waar vandaan het model mijmerend over de Vecht zou uitkijken met een mooi, pas vernieuwd ijzeren hekje op de voorgrond. Een beetje een illegale plek, dat wel. Dus toen het een keer aan het eind van de middag knisperend helder weer was zijn het model en ik langs het hek het landgoed op geslopen en hebben we in een half uurtje de gewenste foto’s geschoten. De foto met de mooiste vlakverdeling waarbij de Vecht als eye-catcher in de verte wegstroomt en het model in de halfschaduw over de Vecht uitkijkt was wat mij betreft een zekere winnaar.
Dat brengt mij dan terug bij mijn opmerking over de prijzen. Bij de JuryPrijs werd mijn foto van Nieuwersluis in de mist nog wel genoemd (“liever wat meer contrast gezien”), bij de PublieksPrijs eindigden beide in de tweede helft van het peloton. Mijn eerste reactie was zoiets van “die mensen hebben er geen verstand van” maar dat is niet waar en daarmee zou ik ook mijn mede-fotografen veel tekort doen. De conclusie, les zo je wilt, die hier uit te trekken valt is dat de grootste gemene deler van het publiek van levendige, kleur- en contrastrijke foto’s houdt.